Αντιπατριαρχική αφίσα με αφορμή τις γυναικοκτονίες που κολληθηκε στις γειτονιές της νίκαιας και του κορυδαλλού
αδελφή μας,δεν είσαι μόνη
Μάιος 2022
Άλλη μια γυναικοκτονία. Αυτή τη φορά στην Καβάλα. Στον χώρο της. Ο άντρας της, σωστά δασκαλεμένος από τον πρόεδρο του σωματείου των μπάτσων Μπαλάσκα, παίρνει τηλέφωνο και παραδίδεται. Από τις αρχές του 2022 ερχόμαστε ξανά αντιμέτωπες με γεγονότα έμφυλης βίας, σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης στο σπίτι μας, στη δουλειά μας, στον δρόμο μας, τόσο από τον διπλανό μας άντρα όσο και από τους θεσμούς του κράτους (μπάτσους, εκκλησία, στρατό, ΜΜΕ, υπουργεία, δικαστήρια κλπ) που έχουν εμφανιστεί στη δημοσιότητα.
Μακρύς ο κατάλογος. Γυναίκες συνεχίζουν να σκοτώνονται από πρώην και νυν συντρόφους,από μέλη της οικογένειας, ξυλοκοπούνται στον δρόμο, απειλούνται και με όπλα, δέχονται απόπειρες βιασμού στην δουλειά τους, βιάζονται από τον πατέρα, από τον πατριό, από τον θείο. Οι μπάτσοι συνεχίζουν να αποτρέπουν καταγγελίες βιασμών και κακοποιήσεων, δίνουν οδηγίες στους γυναικοκτόνους πώς να τη βγάλουν καθαρή. Τα δικαστήρια γίνονται τόπος ξεπλύματος των κακοποιητών μας, διασύροντας όσα επιζώντα πρόσωπα έχουν βρει το κουράγιο και τη δύναμη να μιλήσουν για ό,τι έχουν αντιμετωπίσει. Μετανάστριες, προσφύγισσες, έγκλειστες ζουν καθημερινά μαρτύρια στα χέρια των διάφορων θεσμών – δομών του κράτους. Παράλληλα ο βιασμός αποτελεί στρατιωτική τακτική απ’ όλες τις πλευρές σε κάθε πόλεμο, όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας.
Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι η έμφυλη βία αφορά όλες μας. Την έχουμε βιώσει, τη βιώνουμε. Γνωρίζουμε ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες θηλυκότητες ζουν καθημερινά βασανιστήρια. Γνωρίζουμε το φόβο να περπατάς μόνη το βράδυ σε δρόμο που «δεν έπρεπε να είσαι». Γνωρίζουμε τον πέφτουλα συνάδελφο, προϊστάμενο, αφεντικό. Γνωρίζουμε τι σημαίνει να είσαι μόνη στον συρμό του μετρό, στο λεωφορείο. Γνωρίζουμε τα σεξιστικά σχόλια και «αστεία», την υποτίμηση στις ομάδες των «φίλων» μας.
Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για όλα αυτά. Έχουμε δει ότι αυτό που μας βοηθάει και μας ενδυναμώνει είναι το να μιλάμε. Να μη μένουμε μόνες. Να συλλογικοποιούμαστε. Στην μικρή και μεγάλη μας μάχη ενάντια στην πατριαρχία που δολοφονεί, κακοποιεί, διασύρει, το πρόταγμά μας είναι “καμία μόνη”. Η από κοινού χειραφέτησή μας είναι το όπλο μας.
Κάνουμε όπλο αυτό που σκόπιμα η πατριαρχία έχει δαιμονοποιήσει, την γυναικεία αλληλεγγύη. Βγαίνουμε στον δρόμο. Το σπίτι δεν είναι το «βασίλειό μας». Για πολλές από εμάς είναι τόποςβασανιστηρίου. Μιλάμε – μοιραζόμαστε. Με την φίλη, τη γειτόνισσα,την αδελφή, την περαστική. Θα διαπιστώσουμε ότι δεν είμαστε μόνες. Δεν σωπαίνουμε. Δεν δεχόμαστε την κανονικοποίηση καμιάς σεξιστικής συμπεριφοράς. Δεν υπάρχει μικρή και μεγάλη κακοποίηση για μας. Δεν φταίμε εμείς, δεν δεχόμαστε την σκόπιμη ενοχοποίησή μας. Δεν δεχόμαστε «συμβουλές» από άντρες για το τι κάνουμε σωστά ή όχι. Αρνούμαστε τον ρόλο του σάκου του μποξ πάνω στον οποίο θα ξεσπάσουν τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους οι άντρες της ζωής μας. Η απόσταση που δημιουργείται μεταξύ μας είναι αποτέλεσμα της άρνησής τους να σταθούν αλληλέγγυα δίπλα μας απέναντι στο κοινό εχθρό την πατριαρχία, τον καπιταλισμό, το κράτος. Αγωνιζόμαστε η μία δίπλα στην άλλη, ενάντια στην πατριαρχία και σε κάθε εκφραστή της.
Είμαστε οι καρακαηδόνες απο το αναρχικό στέκι πάροδος.
Είμαστε οι γλωσσούδες, οι υστερικές, οι υπερβολικές, οι αντιδραστικές, χτίζουμε συλλογικές αντιστάσεις απέναντι σε κάθε φορέα της πατριαρχίας.
Δεν είμαστε φρόνιμες, δεν κάνουμε ησυχία, δεν ησυχάζουμε μεχρι την εξάλειψη κάθε μορφής εξουσίας.
karakaidones@espiv.net